چیزی که این روزها در خبرها مدام به گوش می‌رسد، کلنگ‌زنی، پیگیری، افتتاح، تخصیص اعتبار و ... پروژه‌های رنگ و وارنگ در سطح شهرستان نهاوند است؛ اما آنچه در عمل شاهد آن هستیم انجام یک‌سری کارهای روتین و عادی است که در همه کشور اگر نگوییم به مراتب قوی‌تر که در همین سطح در حال انجام است. علاوه بر این بوق و کرنای زیاد برای حضور برخی مسئولین کشوری در سطح شهرستان که گوش فلک را کر می‌کند، اما وقتی دقیق بررسی می‌کنی یا برنامه عادی آن مقام بوده و یا در حاشیه سفر او به شهر یا استان همجوار صورت گرفته است.

این موارد خوب است اما زمانی که خروجی آن برای مردم قابل لمس باشد، نه اینکه فقط در حد حرف و خبر و گزارش عملکرد باقی بماند. در شهرستان آنقدر پروژه بر زمین مانده داریم که یا شرایط اولیه برای راه‌اندازی آن مناسب نبوده، یا اعتبارش کافی نبوده، یا ضرورتی نداشته، یا فقط خواسته شده اقدامی در گزارش عملکرد باشد تا پروژه‌ای واقعی؛ با این وجود کسانی که وظیفه‌شان پیگیری این موارد در سطح کلان کشور است، هنوز به فکر بازی من کردم، من کردم و بازی‌های تبلیغاتی هستند.

اما در این میان کارهای خوبی در حال انجام است که شاید در ظاهر کوچک به نظر برسند اما در مسیر توسعه شهرستان بسیار موثر خواهند بود و در غوغای پروژه‌بازی‌های بی‌حاصل گم شده‌اند. یکی از این موارد ایجاد سکوهای نشیمن در محوطه سراب گاماسیاب است. این اقدام از محل عوارض دریافتی از مسافران تامین شده و بار مالی بر دوش دولت ندارد، پس درگیر تخصیص اعتبار و این موارد نیست؛ علاوه بر این برخلاف سکوهای قبلی در حاشیه رودخانه و به دور از حریم اصلی چشمه ایجاد شده، ساختار ظاهری آن با گونه‌ای طراحی شده که با محیط همخوانی دارد، حتی برای راحتی مسافران تکیه‌گاه و منقل‌هایی هم تعبیه شده است. پروژه‌ای چنین مرتب و دقیق بی سر و صدا در حال پیگیری است، اما در اخبار مدام بر طبل سد گاماسیاب کوفته می‌شود که اصلا معلوم نیست ضرورت آن چیست؟ چه کارکردی برای شهرستان دارد؟ و حتی حرف‌هایی از عدم امکان اجرایی آن به گوش می‌رسد.

پروژه‌های بر زمین مانده در شهرستان نهاوند آنقدر زیاد شده که اگر بخواهیم لیستی از آنها بگیریم نامه هفتاد من کاغذ خواهد شد و بیشتر آنها نیز فقط کاری را زخمی کرده و گاه مسیر توسعه را با اخلال مواجه کرده‌اند، گویی این پروژه‌ها فقط برنامه‌هایی تبلیغاتی بوده‌اند تا یک پروژه کامل. حتی گاه شاهد بوده‌ایم که از کلنگ‌زنی یک پروژه بزرگ صحبت به میان آمده و در روز موعود عنوان کلنگ‌زنی از بنر مراسم قیچی شده و تصاویری ساخته که مدت‌ها طنز شب‌نشینی‌های خانوادگی گردیده است.

این قبیل موارد که مردم را منتظر گذاشته و گاه مسیر زندگی آنها در یک بلاتکلیفی قرار می‌دهد، می‌تواند بسیاری از اقدامات مثبت دیگر را نیز تحت شعاع قرار دهد.

البته برخی از این پروژه‌های تبلیغاتی همان بهتر که انجام نشوند، زیرا ممکن است به سرنوشت نیروگاه برق گاماسیاب دچار شوند، آدمی دلش می‌سوزد برای آن همه هزینه‌ای که آنجا شده، اما تعمیر و بهره‌برداری از آن صرفه ندارد.

فرماندار نهاوند به عنوان عالی‌ترین مقام اجرایی شهرستان تا کنون در برنامه‌های هفتگی خود از بیشتر روستاها و مناطق شهری بازدید کرده و بی‌شک در جریان بسیاری از این برنامه‌ها و گاه مطالبات مردم در خصوص سرانجام این پروژه‌ها هست، با توجه به روحیه تلاشگری ایشان پیشنهاد می‌شود کارگروهی تشکیل شده و به دو مورد به صورت دقیق و علمی بپردازد:

۱- بررسی پروژه‌های ناتمام و برزمین مانده به جهت یافتن دلیل اصلی راکد ماندن تا یا مشکلات موضوع رفع و یا از دستور کار خارج شده و فضا و امکانات آن به پروژه‌های کاراتری اختصاص یابد.

۲- پژوهش پیرامون پروژه‌هایی که قرار است در آینده کلنگ‌زنی شوند از ابعاد مختلف تا بار دیگر به این چرخه وارد نشویم.

این انتقاد، قصد ندارد اقدامات بسیار خوبی که تا کنون در شهرستان انجام شده نظیر روشنایی مسیر سراب گیان، ساماندهی بام نهاوند، روکش آسفالت در شهر، روستا و جاده‌ها؛ ساماندهی و تجهیز میدان مرکزی نهاوند، خدمت‌رسانی به روستاها و... را نادیده بگیرد، بلکه هدف آن است با بازگو کردن مشکلات تلاشی بیشتر برای رفع آنها انجام شود.

وظیفه روزنامه‌نگاری توسعه‌گرا آن است که همچون جراحی دست در جراحت کرده و عفونت‌ها را بیرون بریزد تا بتوان درمانی برای آن یافت، نه آنکه تنها به بازگو کردن محسنات بپردازد. مخلص شما/ سردبیر

یادداشت عقیق پریم- پایگاه خبری-تحلیلی عقیق زرین

در علم مدیریت یکی از مهم‌ترین اقداماتی که مسیر توسعه یک شهرستان را با سرعت به پیش می‌برد، شناختن تهدیدها و تبدیل آنها به فرصت است. اما در نهاوند وضع به سمتی پیش می‌رود که فرصت‌ها به تهدید بدل می‌شوند. نهاوند را شهر پروژه‌های ناتمام می‌گفتند و حالا می‌توان به آن اضافه کرد: شهر فرصت‌های سوخته!!!
مهم‌ترین اتفاق هفته گذشته که می‌توانست مانند نامش، رویدادی ملی باشد، همایش ملی و تخصصی گردشگری نهاوند بود، که در ادامه به آن می‌پردازیم.

اپیزود اول: تصمیم اولیه
همه صاحب‌نظران معتقدند موفقیت هر کاری در پژوهش محور بودن آن است؛ از این رو برای استفاده از ظرفیت‌های گردشگری شهرستان نهاوند به منظور رسیدن به توسعه پایدار، انجام امور پژوهشی اولین قدم است. یکی از ارزان‌ترین، مطمئن‌ترین و فراگیرترین راه‌های انجام امور پژوهشی در هر حوزه‌ای، برگزاری همایش‌های تخصصی است، به همین دلیل نفس برگزاری همایش تخصصی گردشگری در نهاوند اقدامی بسیار پسندیده است.

اپیزود دوم: آغاز مسئله
پس از این نوبت به برنامه‌ریزی، بودجه‌بندی و اجرای همایش می‌رسد، در خبرها آمده بود که بودجه این همایش ۵۰۰ میلیون ریال بوده، مبلغی که بی‌شک می‌توان با آن همایشی در خور برگزار نمود.
مرحله بعدی برگزارکنندگان و اعضای اجرایی همایش است. روال همه همایش‌ها بر این است که برگزارکنندگان اصلی همایش که آرم آنها در پوستر و تبلیغات درج می‌شود هر کدام بخشی از کار را بر عهده گیرند، از تامین بخشی از هزینه گرفته تا اقدامات اجرایی یا علمی. آنچه مشهود است چنین تقسیم کاری در این همایش صورت نگرفته و همه کارها توسط چند نفر محدود انجام شد.
حتی در چینش هیئت اجرایی نیز تقسیم کار مشخصی انجام نشده، به طور نمونه کمیته تبلیغات و اطلاع‌رسانی همایش که متشکل از بیشتر خبرنگاران نهاوند بود، در چند مورد جزئی تنها منتشر کننده اخبار برگزارکنندگان همایش بود تا یک کمیته. کدام تبلیغات و کدام اطلاع‌رسانی؟ حتی سایت رسمی همایش تنها چند خبر بسیار مختصر داشت که آن هم بازنشر چند خبر در مورد همایش از منابع دیگر بود و کانال اطلاع‌رسانی همایش نیز بیشتر به معرفی جاذبه‌های گردشگری نهاوند می‌پرداخت تا همایش.

اپیزود سوم: برگزاری
وقتی یک رویداد پسوند «ملی» را یدک می‌کشد، یعنی ادعا دارد شرایط یک رویداد ملی را دارد، همایش ملی قواعد خاص خود را دارد که هیچکدام از آن در همایش گردشگری نهاوند به چشم نمی‌خورد، حتی حاضران در مراسم نیز به جز چند نفر مهمان که به صورت خصوصی دعوت شده بودند، در حد استانی نبود چه رسد به ملی.
وضعیت تبلیغات و اطلاع‌رسانی همایش چنان ضعیف بود که در تمام سطح شهرستان یک بنر همایش نصب نشده بود و تنها چند بنر جهت نشان دادن محل برگزاری همایش به چشم می‌خورد که کاش آنها هم نبود: «بطرف برگزاری محل همایش»!!! از جمله‌بندی سراسر غلط‌اش که بگذریم، باید پرسید کدام همایش؟ همین چند کلمه وضعیت برگزاری را نشان می‌دهد، متن بنری که حتی یکبار خوانده نشده، فلش خلاف جهت و اندازه و بقیه موارد پیش‌کش.
وقتی مهمانی خارج از شهرستان برای همایش گردشگری دعوت می‌کنیم، اولین شرط آن است که علاوه بر قابلیت‌های گردشگری، شرایط اقامت یک گردشگر را نیز به او نشان دهیم، که باز هم متاسفانه در این خصوص هیچ تدبیری اندیشیده نشده بود.
در ابتدای امر همایش دو روزه عنوان شد، همایش دو روزه هم قواعد و برنامه‌های خود را دارد، در برگه‌ای که برنامه‌های همایش در آن سیاهه شده بود، روز دوم تنها یک بازدید بود که آن هم برگزار نشد؛ یعنی باز هم بی‌برنامگی روی بی‌برنامگی.
شیوه تقدیر از هیئت اجرایی، داوران و مهمان ویژه هم آنچنان اسف‌بار بود که خود مثنوی هفتاد من کاغذ است.
شاید تنها نکته مثبتی که در سیر برگزاری همایش بتوان به آن اشاره کرد سالن منظم و پذیرایی به نسبت در خور آن بود که توسط دانشگاه آزاد اسلامی نهاوند تدارک دیده شده بود.

اپیزود چهارم: مقالات
مهم‌ترین هدف از برگزاری همایش‌های علمی مقالات آن همایش است، کتابی که تحت عنوان مجموعه مقالات همایش به چاپ رسیده، می‌تواند راهنمایی نسبی برای برخی موارد گردشگری باشد.
اما در همین مورد هم نواقص مشهود، حتی اصل کار را زیر سئوال می‌برد. چاپ مقالات اعضای هیئت اجرایی و داوران و حتی قرار گرفتن در لیست مقالات برگزیده، بدعت جدیدی در همایش‌های علمی است که باید امید داشت در همین‌جا خشک شود وگرنه همایش علمی می‌شود مصداق همان ضرب‌المثلی که خود گویی و خود خندی...
برخی مقالات هم که گویی به زور خواسته بودند خود را به همایش گردشگری نهاوند بچسبانند، بیش از ۹۰ درصد حجم مقاله توضیح واضحات است و تنها در ۱۰ درصد پایانی اشاره‌ای آن هم گذرا به نهاوند شده بود. در بیشتر محورهای همایش نیز که هیچ مقاله‌ای وجود نداشت. مقالات بی ارتباط به موضوع همایش و مربوط به شهرهای ملایر و اراک نه تنها برای چاپ انتخاب شده که به عنوان مقالات برگزیده ارائه شدند که اعتراض بسیاری را در پی داشت.

اپیزود آخر: پایان‌بندی
هر چه بود همایش ملی و تخصصی گردشگری نهاوند که قرار بود فرصتی بوده و حتی مسیر توسعه را تسهیل و هموار کند، به گونه‌ای برگزار شد که هیچ تحفه‌ای از آن حاصل نشد به جز سابقه‌ای در گزارش عملکرد، تا آنجا که امام جمعه نهاوند نیز در شورای اداری شهرستان در حضور استاندار همدان لب به اعتراض گشود: «کاش به جای صرف هزینه برای این همایش، ظرفیت مناطق گردشگری و جاذبه‌های شهرستان به همگان معرفی می‌شد.»
تنها چیزی که می‌توان خروجی همایش دانست، مجموعه مقالات آن است که می‌شد آنرا در قالب یک مجله علمی-پژوهشی با هزینه‌ای به مراتب کمتر، علمی‌تر و فراگیرتر منتشر نمود.
در اینجا لازم می‌نماید فرماندار نهاوند، دستگاه‌های نظارتی و نماینده شهرستان نهاوند در مجلس شورای اسلامی به عنوان رئیس همایش از برگزارکننندگان بخواهد گزارش دقیقی از روند برگزاری و هزینه‌کرد بودجه ۵۰۰ میلیون ریالی همایش ارائه کرده و جهت تنویر افکار عمومی منتشر نمایند و با پیگیری دلایل ضعف این برنامه، اجازه ندهند فرصت‌های توسعه و پیشرفت نهاوند باردیگر سوخته و به تهدید بدل شوند.
آنچه در این یادداشت ذکر شد، کتمان زحمات زیادی که  در برگزاری همایش کشیده شده نیست، که جای تشکر فراوان دارد، بلکه انتقادی است بر نقاط ضعفی که آنقدر زیاد بود، همه زحمات کشیده شده را کم‌رنگ ساخت. مخلص شما/ سردبیر

یادداشت عقیق پریم در پایگاه خبری-تحلیلی عقیق زرین